رنگ‌هایم را پس بده

قبل‌ترها که پشت میز کارمندی می‌نشستم و هیچ ایده‌ای نداشتم که چه باید بکنم، برای سرگرم کردن خودم مطالب مختلف ویکیپدیا را زیرو رو می‌کردم. تا اینکه رسیدم به سیارک 6515. آنقدر کوچک و ناشناخته به نظر می‌رسید که انگار گنچ پیدا کرده‌ام. گرفتمش و کردمش خانه‌ام. جایی که برای من است و آنجا راحت‌ترینم. یک سیاره کوچک، یک خانه، معلق در فضا و به دور از زمین. و اینجا را ساختم که بشود سیاره‌ام. 

اینجا نشسته‌ام، زیر درخت بید مجنونم. 

زمین بنفش و آبی است و آسمان بالای سرم سیاه است.

 دیو سفید خفته در درونم، حالا بیدار شده و کنارم نشسته است. 

وقتی تنها هستم، تنها نیستم. او هست و پرسش‌های مداومش. 

به من از نشدن‌ها می‌گوید و از غیرممکن‌ها.

 پارچه سفید را کشیده‌ام روی سرم و هیچ نمی‌گویم.

 زانوهایم را بغل کرده‌ام و زل زده‌ام به انتها.

 راهش یک‌راست به تاریکی منتهی می‌شود و من چشم دوخته‌ام به تاریکی. 

تمام رنگهای زندگی را در هم می‌آمیزم و قهوه‌ای بد رنگی از آب درمی‌آید، 

چالش می‌کنم زیر این خاک‌های آبی و بنفش، زیر این درخت بیدمجنون و رنگ می‌بازم. 

 مرا فرو می‌برد به قبرستان رنگ‌های در هم‌آمیخته لحظه‌ها. من فرو می‌روم. 

فرو می‌روم و راه فراری نیست.

 به شاخه نازک درخت چنگ می‌اندازم و حالا حد واسطم تا سقوط همین‌قدر است: 

یک شاخه نازک و بلند.